De andere kant

Vanaf mijn werkplek kijk ik op de Nationale Bank, een uitzicht dat niet makkelijk gaat vervelen. Onze buurtgenoten aan de andere kant ervan, aan de Mechelsesteenweg, hebben een vergelijkbaar panorama maar die hebben er wel zicht op bomen bij….

Onverwachte volgorde

Een volgorde die ik gevoelsmatig andersom had verwacht: De lucifer zoals wij die kennen werd in 1827 uitgevonden, terwijl de aansteker al in 1823 werd uitgevonden.

Leuke woorden

Balije, casotto, deunt, enze, flab, grommelsteen, houting, jomper, kamoes, moef, nijpnaars, palurk, stobbe, tjaske, unjer, vernepeling, zoejang.

Dakloos

Deze foto van een Heinkel boven Londen is vervalst. Geen conclusie van historici of fototechnici, maar van….supporters van voetbalclub Millwall. Die missen namelijk het dak op hun stadion The Old Den. Dat werd in 1938 geplaatst, en dús werd de luchtfoto – zonder vliegtuig – volgens hen vóór 1938 gemaakt!

Ouderwetsch getralied

Hoewel de Vlaamse overheid er van af wil om plaats te maken voor modernere exemplaren zíjn er nog van die prachtige ouderwetsch getraliede liften. Deze bevindt zich nog steeds in een gebouw bij ons om de hoek, dat sowieso mooi in art deco  is opgetrokken.

Bijna aaibaar (48)

 

Onaangepaste tijden

Herlas na lange tijd weer eens wat Bernard De Coen destijds noteerde bij het lezen van mijn bundel Onaangepaste tijden (op de foto in handen van uitgever Frans Mink†, links mijn goede vriend Ron Scherpenisse die de bundel illustreerde), en kan alleen maar concluderen dat hij dat erg goed gedaan heeft….

https://www.bertbevers.com/nieuwlink4.htm

Ik kijk wel uit

Om vanaf de hoek van de Maarschalk Gerardstraat (waar ik deze foto nam) de Terninckstraat, links, in te kuieren moet je officieel eerst de stoep rechts volgen en dan het zebrapad over de Bervoetstraat nemen en rechtsaf slaan. Ik heb dat nog nóóit gedaan, en heb dat ook nimmer iemand zien doen. Benieuwd of de verkeerskundigen die zulke situaties boven hun werktafel bedenken zelf zo gezagsgetrouw zijn….

Taaie rakkers

Uit de radio komt het mooie Island In The Sun van de charmante Harry Belafonte. Plots wil ik even nazoeken of die eigenlijk nog wel leeft. Jawel hoor: hij is 95. In 1953 had hij al een joekel van een hit met Matilda. En zijn Banana Boat Song kent quasi iedereen. Zouden er nóg zangers zijn die een hit hadden in 1953 en nog steeds in leven zijn? Jawél: Tony Bennett, destijds succesvol met Rags To Riches is nog onder ons en is zelfs al 96! Wat een taaie rakkers….

Brabants geld

We zijn er in onze contreien ondertussen al lang aan gewend om met gelijke munt te betalen. Van vóór de euro kan ik me de franken, guldens en marken nog goed herinneren, maar niet de valuta die ooit in ons eigen Brabant rouleerden. Kwam een oud stuk tegen met de wisselkoersen van onder meer Brabandsche [sic] Kroonen, Halve Kroonen, vierdens daarvan en stukken van 17½ Stuyvers. Er waren ook Brabandsche Schellingen en Dobbele Schellingen.

Een unieke hoofdstad

Berlijn is de enige hoofdstad ter wereld met een gemiddeld inkomen dat lager is dan het landelijk gemiddelde. Tot zover dit Gemengd Bericht.

Verboden te parkeren

“We zullen er in grote letters op zetten dat het verboden is hier te parkeren. Wat denk je? Zou het zo een ieder voldoende duidelijk zijn?” “Weet je wat? We zetten er gewoon aan alle kanten paaltjes omheen, dan kan er zeker niemand op gaan staan.” “Ja maar, dan hadden we die boodschap er niet op hoeven zetten.” “Ach, die staat er nu toch, laat maar zo.” “OK dan.”

Kristus Koning

Een van de minder bekende, want niet in het centrum te vinden, kerken in Antwerpen is de Kristus Koningkerk aan de Jan De Voslei, maar het is beslist een van de mooiere. Architect Jos Smolderen ontwierp deze kruisbasiliek in art deco-stijl als paviljoen van de religieuze Vlaamse kunst voor de Wereldtentoonstelling van 1930 in Antwerpen. Daarna werd ze ingericht als parochiekerk. Ze heeft een toren van 64 meter hoog en drie monumentale koepels.

Momentopname

De nabije cultuurdragers zijn hier hedenochtend Post van Björk, Zeegezang inclusief Gesternten van Frederik de Zeeman van Jacques Hamelink, Fargo van Joel en Ethan Coen en Miroirs – Gedichten vanaf 1946 van Christine D’haen.

Sterke naam

In Hemiksem, waar we met de Waterbus zomaar even heen voeren, troffen we een biljartzaal met de sterke naam De Goei Keus. Ik zou daar niet naar een andere op zoek gaan….

Een koopje!

Een van de betere musea in Antwerpen is het Museum Mayer Van den Bergh hier om de hoek. Als ik er binnenwip ga ik ook altijd Pieter Bruegel de Oude’s Dulle Griet even ‘gedag zeggen’. Lucebert bewonderde Dulle Griet: “Een van die schilderijen die niet reproduceerbaar zijn, het heeft een ondefinieerbare dimensie en is daardoor als een mythe, een reële geestesverschijning.” Wat ik nu opstak is dat het eigenlijk een koopje was. Kunstverzamelaar Fritz Mayer Van den Bergh (1858-1901) tikte Dulle Griet in 1894 op een Keulse veiling op de kop voor omgerekend…. € 12,50!

Hotel Mama

De laatste jaren stijgt de leeftijd waarop jongeren het ouderlijk huis verlaten. Steeds meer jongeren tussen de 25 en 34 jaar wonen nog thuis. In Europa, zo leerde ik van General Knowledge, zijn er momenteel evenwel steeds grotere verschillen: in Denemarken woont 1,8% van de 25-34-jarigen nog bij mama en papa. In Slowakije bedraagt dat percentage maar liefst 56,6! 

Nooit gezien

Het allereerste grammofoonplaatje dat ik (à ƒ 3,95) kocht was I’m A Boy van The Who. Ik schafte me dat aan bij de firma Radio Crusio aan de Grote Markt in Bergen op Zoom. Later kocht ik daar platen bij winkels als Schutte, Van Boxtel, (de discobar van) V&D, Jordans, Van Vliet, MU2000 (Wat klonk dat ver wég in 1975) en later vooral bij De Waterput. Nu kom ik  een foto tegen van een Grammofoonplatenautomaat. Een dergelijk apparaat heb ik werkelijk nóóit ergens gezien.

Fleurige schermen

Toen ik er boodschappen ging doen zag ik dat de Stadsfeestzaal bijzonder fleurig oogde door tientallen regenschermen die er opgehangen zijn. Het kunnen ook parasols zijn, dat is me niet duidelijk. En waaróm die er hangen evenmin, maar het is alleszins een plezier om te zien.

Uit de kast (CXXII): René Hooyberghs

Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Het buikje van de kikker van René Hooyberghs (Uitgeverij C. de Vries-Brouwers, Antwerpen-Rotterdam, 2020), waaruit ik op bladzijde 69 Flo opensloeg:

Zeven zijn, en schoon als Flo,
idealen nog veilig verborgen in
de schuiloorden van de toekomst
nauwelijks aangeraakt door twijfel

en nog zo gauw getroost. Ze verft
een huis met een schoorsteen en
een pluim van rook: geen vertrouwen
in het centrale van verwarming.

Een rode ridder redt een blonde
jonkvrouw. Een zon (soms wel
twee) straalt als een komeet, af en toe
spelen ook maan en sterren mee,

desnoods het hele firmament. Toch al
vrouw, genen vinden overal een
sluipweg. Toch al vrouw, het raffinement,
zo onverschrokken koen en cool.

In bloei

In de Kruidtuin viel ons deze cactus op. Bij sommige planten moet je bij manier van spreken gaan zoeken waar ze tekenen van groei vertonen, maar bij deze niet. Wat een uitbundige bloei!

Te ver gezocht

Het woord pony schijnt van Schotse oorsprong te zijn, leerde  enig speurwerk me. Ik bekeek een western zonder ondertitels waarin op zeker ogenblik Indianen ter sprake komen. Pawnees. Klonk als: ponies. Dus ik dacht dat de naam misschien van hèn kwam, maar dat was dus te ver gezocht.

Vleesch noch visch

Dikwijls zegt een plaatje meer dan een stevig doorwrocht betoog. D66 is een partij waarvan je niet weet wat je er aan hebt/mee moet. Vleesch noch visch. Dat vindt, getuige deze tekening, ook Pieter Geenen in zijn aanbevelenswaardige album Zelf problemen maken. Touché!

Onderweg met de tram: Lijn 5 in Keulen

Een ritje met de tram door Köln: met Lijn 5 van Am Butzweilerhof via Dom en Haubtbahnhof naar de Heumarkt: 

https://www.youtube.com/watch?v=-v3ZkqgYIr8

Kampioenen

In 1914-1930 – Seize années d’histoire en 700 photographies, dat ik onlangs op een rommelmarkt op de kop tikte, vind ik een bladzijde met merkwaardige wereldkampioenen: een meisje met het langste haar ter wereld, een vaster (verdere bijzonderheden onbekend) en een man met de langste baard ter wereld. Ook vroeger was er aandacht voor dergelijke niet direct wezenlijk nieuwswaardige faits divers.

Eigenwijs volk

Het is zuiver beschouwd op quasi álle terreinen dat de Engelsen af willen wijken, niet mee willen doen en hun eigen gang gaan. Niet alleen op politiek vlak (Na de Brexit zijn ze helemaal, om met Poetin te spreken, ‘een onbeduidend eiland ten westen van Europa’), maar ook wat de taal betreft. Dat viel me op toen ik zag hoe in de Germaanse talen (en ja: het Engels is een Germaanse  taal) vogel (Duits, Letzeburgs, Nederlands) wordt genoemd. Fugl in het Deens, IJslands en Noors, fägel in het Zweeds, voël in het Afrikaans, Fuglur in het Faraoes en fûgel in het Fries. Wat zeggen de Engelsen? Juist: bird. Je zou denken dat het een linguistisch incidentje is, maar neen. Neem hond (Afrikaans, Nederlands, Letzeburgs): hundur in het Faraoes en IJslands, hûn in het Fries en hund in het Deens, Duits, Noors en Zweeds. Wie moeten er weer een woord hebben dat niet aan de andere verwant is? Juist, de Engelsen met hun dog. Je zou ze nog gaan verdenken van ingeboren recalcitrantie.

Terug naar Ventimiglia

Toen ik Jacques Hamelinks essay De droom van de poëzie weer eens uit de kast pakte zag ik dat ik dat eens mee op reis had genomen, vermits ik er een kassabonnetje als bladwijzer in stak. Dat was in Ventimiglia, op 23 april 1987. Ik kocht iets, geen idee meer wat, bij de tabaccheria van Gian Melgrati aan de Via Cavour 85. Zomaar benieuwd of die er nog  zou zijn even gegoogeld, en jawel hoor: de zaak bestaat nog steeds. Zij het dat de zaakvoerder nu Guido Melgrati, vermoedelijk Gians zoon, heet. Ik denk dat het pand van de familie is, en dat de Melgrati’s boven de winkel wonen….

Monumentje voor vroege ballonvaarder

Op Linkeroever heeft men het monumentje ter ere van de daar 120 jaar geleden verongelukte ballonvaarder Hans Bartsch von Sigsfeld geplaatst. Lang was de steen met daarin de herinnering aan deze Hauptmann naast het Steen te vinden, maar die verdween daar toen dat verbouwd ging worden. Opgelost!  

https://meergemengdeberichten.blogspot.com/2020/11/nader-onderzoek-vereist.html

Een lyrisch dichter

In het weekblad Ons Antwerpen verscheen op vrijdag 2 oktober 1931 het artikel Een lyrisch dichter over Emiel Buskens. De foto die daarbij werd geplaatst kwam ik op het internet niet tegen, dus bij dezen neem ik de moeite die aan het wereldwijde web toe te voegen.

Marianne

Ik luisterde weer eens naar C’mon Marianne van The Four Seasons in de uitermate fijne versie van Grapefruit toen me ook So Long Marianne van Leonard Cohen te binnen schoot. Niet dat dat nummer muzikaal aan het eerste kan tippen, maar plots viel me op dat er veel liedjes zijn met Marianne (dan heb ik het niet eens over Wait for me Mary-Anne van Marmalade of Marian van The Cats) in de titel: Dear Marianne van Ryan Crockford, Sweet Marianne van Coldplay, Que Marianne était jolie van Michel Delpech, Marianne (I Was Only Joking) van Eric Tagg en gewoon Marianne van Tori Amos, Harry Belafonte, Scott Downes, Human League en Henri Salvador.

Op Tzum

In het mooie Groningen verscheen mijn gedicht Schets voor besluitelozen op het onvolprezen literaire magazine Tzum:

https://www.tzum.info/2022/07/gedicht-bert-bevers-schets-voor-besluitelozen/

Taal vergeten

Uiteraard is het bijzonder sympathiek dat Google niet vergeet dat vandaag het bestaan van België wordt gevierd maar Google vergeet wel dat er hier drié officiële landstalen zijn en dat er behalve Frietkot en Friterie ook Pommesbude of Imbiß had moeten staan. Het is immers niet alleen Nationale Feestdag maar ook Fête Nationale en Nationalferientag.

Hoge masten

Antwerpen mag zich verheugen. Dezer dagen doen de deelnemende zeilschepen aan de Tall Ships Race de stad weer aan. Wanneer je op een schip bent bevind je je officieel op het grondgebied van het land onder welks vlag het vaart. Ik was op de wonderschone schoenerbark Iskra, een opleidingsschip van de Poolse marine. En dus op Pools grondgebied. Zo was ik door bezoeken aan schepen ook al in bijvoorbeeld Argentinië en Mexico, landen waar je normaliter niet zo makkelijk komt. En ook in Rusland. Maar de  huidige politieke situatie laat niet toe dat er ook schepen uit dat land meedoen. Tijdens vorige edities van de Tall Ships Race verkende ik echter de imposante Russische Kruzenshtern al uitgebreid. Die inspireerde me tot een gedicht:

https://fleursdumal.nl/mag/bert-bevers-op-de-kruzenshtern

Kushim

De oudst bewaard gebleven naam in de geschiedenis is Kushim. Die is bekend gebleven dankzij een kleitablet uit het derde millennium voor Christus. Kushim was in Uruk verantwoordelijk voor de verdeling van de, voor het brouwen van bier onontbeerlijke, gerst.

Minder inslagen

Het klimaat, zoveel geloven we allemaal inmiddels wel, is aan het veranderen. Dat levert ook verrassende feiten op. De opwarming van de aarde deed me eerder het tegenovergestelde vermoeden maar sedert 2007 is het aantal blikseminslagen in een opmerkelijk tempo afgenomen. Vorig jaar ging de curve even licht omhoog maar Donald Bäcker, de weerman van MoMa, toonde een duidelijke grafiek: dik 1.100.000 blikseminslagen in 2007, en amper 300.000 in 2019. Hoe eigenaardig.

Verbazingwekkend oud

Sommige dieren worden verbazingwekkend oud. Zo las ik dat de koi Hanako, wiens laatste eigenaar dr. Komei Koshihara was, de wel zeer respectabele leeftijd van 226 jaar behaalde. Hanako was een vrouwelijk exemplaar dat in 1751 geboren werd en op 7 juli 1977 stierf. Een koi gaat sowieso een poosje mee en wordt gemakkelijk 35 jaar. 

Bijna aaibaar (47 - inclusief twijfelgeval)

 

Baas boven baas

Je hebt baas boven baas. In Antwerpen heb je de Wapper. En wat viel me op Lijn 61 in Brussel op? Dat ze de Scheldestad wilden overtreffen, want daar heb je Wappers. Overigens is de halte genoemd naar de schilder Gustaaf Wappers, en die werd nota bene geboren in…. Antwerpen.

Zijgeveltuin

We zaten even in de schaduw bij ons op de Leopoldplaats toen ons iets opviel aan de zijkant van een gebouw in de Leopoldstraat. Was het een schilderij? Was het begroeiing? Nadere beschouwing leerde dat het inderdaad allerhande flora is, zich aan de zijgevel plooiend naar de zon.

Ongegeneerd lui

In het leeuwenverblijf in de Zoo is het, hoewel de hondsdagen nog moeten beginnen, al ziedend warm. Kijk toch eens hoe ongegeneerd deze luilak zich de hitte laat welgevallen….

Helemaal niet dik

Omdat de Duitse reuzenhouwitser Dicke Bertha naar de eigenaresse van de fabriek die het kanon vervaardigde, het Essener staalconcern Krupp, genoemd zou zijn uit nieuwsgierigheid eens opgezocht of Bertha Krupp eigenlijk een gezette dame was. Maar neen!

Buda

Wanneer de trein halthoudt op het bescheiden station Buda voel ik me altijd een beetje in Midden-Europa.

Cinema Trivia: Trouw

Als jongetje viel me in de Roxy waar mijn vader diens avonturen op het witte doek projecteerde al herhaaldelijk op hoe mooi ik het paard vond van Randolph Scott, een van mijn helden toen ik nog bezig was met leren nadenken. Een prachtig caramelkleurig dier met blonde manen. Zat hij er echt regelmatig op? Dat zocht ik even na, en ja: het paard heette Stardust en Randolph Scott en hij waren tussen 1948 en 1960 in twaalf films elkanders metgezel. Ik kwam daarop bij het bekijken van de nog best onderhoudende productie Comanche Station. Na die film van regisseur Budd Boetticher (die net als mijn pa ter wereld kwam op 29 juli 1916) ging Scott op pensioen. Hij kwam daar nog één keer uit terug, voor Ride The High Country waarin hij uitblinkt met Joel McCrea. Die keer zonder Stardust. Die is 29 geworden.