Nog één keer over het pieleke

Nog even over dat raadselachtige pieleke op de Franse baret c.q. kalot c.q. alpinomuts. Hans Mellendijk meldde dat hij in 'de alpinobranche' telkens de benaming 'steeltje' tegenkomt: "Verder denk ik dat het oorspronkelijk met het productieproces te maken heeft en dat men het uit kostenbesparing niet afknipt en het voor de sier laat zitten. Of gemak, snel de muts kunnen aftrekken bij opkomende jeuk. Zie ook het kwastje bij de fez. En overigens: waarom heeft de mens een blindedarm?" Ook Ad Verbraak dacht mee: "Zou het niet aannemelijk zijn dat zo'n pieleke van een kalot (klotje zeiden wij vroeger) bedoeld is voor gemakkelijk op- en afzetten, zonder de stof al te zeer te bezoedelen?" Het dichtst bij de waarheid komt naar mijn gevoel mijn bloedeigen broer Peter: "Volgens mij moet je terug naar oorsprong van de klot. Dat was namelijk een kledingstuk van een priester. Op die klot bevond zich de apex en dat is volgens mij de officiële benaming van zowel de klot als van het pieleke. Wat ik verder zo begrijp is dat die priestermuts puntig was om te symboliseren dat de priester daardoor dichter bij god was." Hij vermeldt ook de bron, Woordenschat - Verklaring van woorden en uitdrukkingen van Taco H. de Beer en Eliza Laurillard: 'Apex - bij de Romeinen een met wol omwonden olijftakje, dat op de punt der vilten priestermuts was bevestigd; ook het gehele hoofddeksel; de spits toelopende tiara der Perzische koningen; figuurlijk de kroon, het teken der hoogste waardigheid.' Dank u, dank u!

http://www.cremermuseum.nl/stingray_dam/pages/cms/ui/viewer.phtml?SiteID=1&PageID=3&ShowBy=blogentryid&ComponentID=567

De eerste en de laatste

Ik voelde zomaar ineens de behoefte om eens na te gaan wie nu eigenlijk, alfabetisch gezien, de eerste en de laatste dichter in mijn poëziekast zijn. De allereerste bundel heet (Toeval bestaat niet!) In den beginne van wie anders dan Bertus Aafjes. De laatste is dan weer de bundel met zonder enige twijfel de langste titel in de collectie: Met de apocalyptische mocassins van Michel de Nostredame op reis door Nederland, van Ad Zuiderent.

Poëzie aan de stroom

Volgende week verschijnt het boek Hoboken Anno 2010, dat The Photo Explorers maakten ter gelegenheid van het 875-jarig bestaan van Hoboken. Daarvoor legden ze niet alleen stedelijke elementen vast, ook portretteerden ze allerlei schoon volk. Zoals de dichters Frank De Vos, Bert Bevers en Peter Holvoet-Hanssen (Hartmut De Maertelaere maakte bijgaande foto). Gezamenlijk schreven we voor het boek, tegelijkertijd is het Peters 6de gedicht als Stadsdichter van Antwerpen, De Inwijkeling. Dat wordt zondag 12 december om 15.00 uur voor de eerste maal (Volgend jaar komt het nog een aantal keren voor het voetlicht) door ons drieën voor het publiek gebracht in Kasteel Sorghvliedt, Marneflaan 3 in Hoboken.
http://www.antwerpen.be/eCache/ABE/80/94/389.html

Niet zonder alpino te water

Twee weken geleden vroeg ik me af hoe zo'n pieleke op een Franse baret, ofwel kalot, ofwel alpino, eigenlijk heet. En vooral: waartoe het toch dient. Ik weet het nog steeds niet. Denk daar weer aan nu ik bladerend in een oud album een foto tegenkom van een gezelschap baders waarvan de man achteraan in het midden zelfs niet zonder zijn geliefde hoofddeksel te wáter gaat....De knaap vóór hem, die met zijn geliefde Walcherse duinen in de rug zo vrolijk de toekomst tegemoet kijkt, is later mijn vader geworden....
http://meergemengdeberichten.blogspot.com/2010/11/hoe-heet-zon-ding-eigenlijk.html

Poezenavonturen

Bijzonder vermakelijk en voor liefhebbers van poezen uitermate herkenbaar zijn de belevenissen van de kat van Simon Tofield. Ik kende de filmpjes al wel, maar mijn zusje attendeerde me er nu weer op. Het blijven charmante dingen. Ik vind vooral het geluid van Simons witte huisgenoot ontroerend....
http://www.youtube.com/watch?v=Tuf61OjvoPQ&feature=related

Lekker plekje....

Ineens is het echt winter. Lekker, dat wel. Maar toch ook een beetje kouder dan gebruikelijk. Dus is het plan deze keer eens lekker in de hoek van de bank te gaan zitten lezen onder zo'n behaaglijke fleece. Het ding uit de kast gehaald. In de keuken een borrel ingeschonken, onderweg nog een e-mailtje beantwoord en dan denk je je lekker te kunnen nestelen. Hé, wat is dat dekentje ineens zwaar als je het uit probeert te vouwen. En wat komt er dan uitgerold? Een Zoeteke, die zich er ongezien binnen een mum van tijd in verstopt had....

Vroege knoppen

De winter begint nu serieus aan onze poorten te rammelen, maar geen nood: de natuur is ook al weer volop bezig zich voor te bereiden op de volgende lente! Zie deze knoppen maar eens! Ze zijn van de cornus mas, de gele kornoelje. Die bloeit meestal al in februari, in een zachte fase van de winter. De takken van deze struik, die wel 100 jaar oud kan worden, zijn zo hard dat er vroeger hamerstelen en wandelstokken van werden gemaakt....

Adolf Hitlerstraßen

Wie weet komt er ooit nog eens ergens een George W. Bushstraat, of een Tony Blairplein. Of ergens wat oostelijker een Osama Bin Ladenpromenade. De geschiedenis is kort van memorie. Ondertussen staat hij te boek als een gevaarlijk heerschap, maar laten we niet vergeten dat Adolf Hitler tot 30 augustus 1939 staatsman werd genoemd, en in onze contreien tot 10 mei 1940 officieel nog een bevriend staatshoofd heette. En evenmin dat er gedurende jaren verspreid over gans Duitsland gewoon Adolf Hitlerstraßen waren....

(Inmiddels liet mijn goede vriend Ad Verbraak me overigens weten dat er in Tbilisi reeds een George W. Bushstraat bestáát....)

Het Aards Paradijs

Da's waar ook. Sommige dingen vergeet je soms gewoonweg. Bladerend in een archiefmap herinner ik me ineens weer het project Het Aards Paradijs, dat in 2000 (een decénnium geleden alweer) plaatsvond in de Stadsfeestzaal. Een paar jaar later brandde die quasi volledig uit. Ondertussen is ze in meer dan volle glorie hersteld. Voor Het Aards Paradijs werd tien dichters die in Antwerpen wonen gevraagd een gedicht over hun stad aan te leveren. De tien verzen wapperden destijds op fraaie vanen in de Stadsfeestzaal. Werk van Wilfried Adams, Bert Bevers, Toon Brouwers, Herman J. Claeys, Adriaan De Roover, Jo Gisekin, Maja Panajotova, Tony Rombouts, Lucienne Stassaert en Emiel Willekens. Tien jaar na dato moet er achter de namen van Wilfried, Herman en Emiel al enige tijd een †....

Ouderwetsche apparaten

Eerder viel het me in Roubaix en Tourcoing reeds op, en deze keer in Maubeuge: in het noorden van Frankrijk zijn er nog steden zonder centrale antenne. Veel van onze zuiderburen (zelfs in Parijs!) ontvangen hun televisieprogramma's nog via ouderwetsche antennes, apparaten die in onze regionen al lang uit het straatbeeld verdwenen zijn....

Een verrassende verrijking

De aanbouw als zodanig is er al een tijdje: station Antwerpen-Centraal heeft er aan de zuidkant een nieuwe ingang, Station Kieviet, bij. Ontdekte al geruime tijd geleden dat nog bijna niemand weet dat daar ook een loket is, waar je altijd onmiddellijk aan de beurt bent. Aan de oude balies in de hal van de spoorwegkathedraal zien ze mij dus niet meer. Tot mijn verrassing is de afwerking van het nieuwe station ineens in een stroomversnelling gekomen.

Aan het Kievitplein is de ingang nu af. Door de glazen wanden en het dito plafond zie je de nieuwbouw achter de Zoo. Een beetje het idee van de stationshal van Keulen, maar dan natuurlijk zonder die overdonderende Dom. Roltrappen voeren je diep naar beneden naar het Thalys-spoor, en naar boven rechtstreeks het bovenste perron op. Cafés, restaurantjes en winkels maken de boel straks extra levendig. Een mooie verrijking!

De langst regerende wereldkampioen

Marcel Kint. De langst regerende wereldkampioen ooit. Dat boek van de gelouterde wielerjournalist Patrick Cornillie en Marniek Kint, kleinzoon van, verschijnt in januari. Daarmee wordt een succesvol renner van onder het stof gehaald. Kint (1914-2002) koerste van 1931 tot 1951. Hij werd nooit zo'n grote naam als bijvoorbeeld Stan Ockers of Briek Schotte maar fietste wel degelijk een indrukwekkend palmares bijeen. Zo werd hij in 1938 in Valkenburg wereldkampioen. Vermits er door de oorlog daarna jarenlang geen wereldkampioenschappen werden gehouden is Marcel Kint de man die het langst in de regenboogtrui mocht rijden! Pas in 1946 werd er immers pas weer een wereldkampioenschap verreden, in Zürich (Waar hij tweede werd, en volgens velen had moeten winnen). Verder werd Kint onder meer, in 1939, Belgisch kampioen, won hij zes ritten in de Ronde van Frankrijk (1 in 1936, 3 in 1938 en 2 in 1939), zegevierde hij 3 keer in de Waalse Pijl (1943, 1944 en 1945), was hij de sterkste in Parijs-Roubaix (1943) en won hij Gent-Wevelgem (1949). Het is mooi dat Cornillie en kleinzoon Kint deze prestaties weer eens voor het voetlicht brengen!
http://www.patrickcornillie.be/

Hervonden verleden

Een baken van het middeleeuwse Antwerpen. Dat was de Blauwe Toren, de laatste toevoeging aan de middeleeuwse stadsomwalling die zo’n vijftig torens en negentien water- en landpoorten kende. Onder het Blauwtorenplein (Hier onmiddellijk achter de hoek, hemelsbreed nog geen honderd meter van dit toetsenbord vewijderd) groeven archeologen de restanten van de Blauwe Toren op. Het bouwwerk was in de loop van de tijd onder meer arsenaal, sluizencomplex en kruit- en poedermagazijn. Bij de heraanleg van het Blauwtorenplein integreert de stad de plattegrond van de toren en bouwt zij enkele delen van de muur opnieuw, in de vorm van lage zitbanken.

Op de plaats rust

De titel van Frans' bundel is het registratienummer dat hij kreeg toen hij in militaire dienst moest (Ja ja, jongere lezers: er is zo'n tijd geweest!). Achterin staat een foto van een kleumende soldaat Mink, in 1970 in Duitsland wachtend op de komst van de Russen ("Ha mannen, zijt ge daar eindelijk!"). Dat roept me een van zijn sterkste gedichten in herinnering, over zijn ervaringen als Verdediger Des Vaderlands (Uit de bundel Het vierendelen van Balthazar Gerards uit 1976):

Militaire dienst
(Een groen gedicht uit 1970)

Bartje Koenen & ik
/Bartje is 1 meter 69 & ik
1 meter 72/ waren vanochtend
tijdens de veldoefeningen
het eerste klaar met het graven
van ons 2-persoons schuttersputje!

Wij mochten het
ook het eerste weer dichtgooien....

Uit de kast (19)

Iedere keer opnieuw is het een verrassing wat ik vast zal pakken als ik voor deze rubriek met de ogen toe voor de poëziekast ga staan om er op goed geluk een bundel uit te pakken. Ditmaal trek ik 50 01 11 329 naar buiten. Dat is de meest recente bundel van Frans (F.J.) Mink, die het licht zag bij Doorgeverij Zinderend. Ook met gesloten ogen sla ik een willekeurige bladzijde op, 18 meer bepaald. Daarop staat Een naamloze:

Je zou zo een kloeke bloemlezing kunnen
samenstellen met gedichten getiteld
Augustus of Mei....Voor veel dichters

is blijkbaar de naam van een maand
al voldoende, Oktober of December.
Op een maand als titel hoeft

niet eens gevarieerd te worden,
Januari of April. Echter nooit
lees je dichters schrijven over

een naamloze maand, die voor ons,
productiemedewerkers in de ploegendienst,
één van de belangrijkste is van 't jaar:

de 13de.

(lacht)

Journalistiek met regie-aanwijzingen. Je ziet die steeds vaker. O, wat heb ik daar een hekel aan. Sinds een paar jaar is het bon ton om een geïnterviewde 'zélf' de vraag van de journalist in kwestie te laten 'stellen': "Of ik denk dat ik me terug in het elftal speel? Dat is een zaak van de trainer...." of dergelijk fraais meer. Vroeger zág je dat niet. Of neem, gebruikt om toch maar duidelijk te maken dat de persoon in kwestie het niet ernstig bedoelt ofwel in zijn schik is, het tenenkrommende (lacht)....Alsof we zelf niet in staat zijn om uit te maken hoe de context is. Toemetoch.

Het lidwoord de

Uit de Van Dale: lidwoord (0.) [vertaling van Lat. articulus], (taalk.) woordsoort die uitsluitend met een zelfstandig naamwoord verbonden wordt, syn. artikel: het bepaald of bepalend lidwoord (dit zijn: de, het) dient om de bepaaldheid van een zelfstandigheid te doen uitkomen, of om een begrip als een geheel of als een afzonderlijk iets te kenmerken; het onbepaald lidwoord (dit is: een) duidt aan dat een zelfstandigheid één uit meerdere is. Eigenaardig: je kunt niet zeggen (Allez: je kunt het natuurlijk wel zeggen maar het is niet correct) "De lidwoord het" maar wel "Het lidwoord de". Tot zover dit Gemengd Bericht.

FLAP

In Toronto bestaat het Fatal Light Awareness Programme (FLAP), bedoeld om mensen vaker en vroeger hun vensters te laten verduisteren. Het FLAP licht er actief voor, ook op scholen, om duidelijk te maken dat verlichte ramen 's nachts dikwijls fataal zijn voor vogels. Die vliegen zich er namelijk op te pletter. Dat dat wel meevalt, zult u denken? Op bijgaande foto de trieste Canadese oogst van een willekeurige weekdag....

Modern rijm

Blog je nog?

Perelaar à la De Saedeleer

Deze perelaar lijkt zó naar de werkelijkheid overgeplant te zijn uit een schilderij van die meesterlijke Valerius De Saedeleer....

Vlaggen

In het Verenigd Koninkrijk en zijn al te serviele broertje het Koninkrijk der Nederlanden denkt men daar minder goed over na, maar in Europa ligt onze toekomst. Het is dan ook mooi om de Europese vlag zo fier te zien wapperen. De wind illustreert hoe veranderlijk de visie op de politieke realiteit her en der kan zijn als daarop scherpgesteld wordt vanuit een ander perspectief. Want, hop: daar kruipt de Vlaamse Leeuw voor. En, flapper, daar probeert de Belgische nationale driekleur zich nog eens op het voorfront te wurmen....

Geef ons heden....

Duits, Frans, Engels, Grieks, Italiaans, Pools, Spaans, Turks, Zweeds....In vele talen vond ik reeds boodschappenlijstjes. In verhouding tot het aantal Arabieren dat ook hier in Antwerpen woont tref ik voor mijn blog Geef ons heden in boodschappenwagentjes of -mandjes echter opvallend weinig achtergelaten boodschappenlijstjes in het Arabisch. Ik heb daar nooit een sluitende verklaring voor gevonden. Veel zullen er ongetwijfeld gewoon in het Nederlands schrijven, maar toch niet allemaal? Hoe het ook zij: ik vond er een, in de GB in de Boerentoren. De vraag die me nu bezighoudt is of ik het juist heb gescand....
http://www.geefonsheden2.blogspot.com/

Dingen die (n)ooit voorbijgaan

Een van de charmantere musea in Vlaanderen vind ik het Huis van Alijn, aan de Kraanlei in Gent. Men brengt er de afgelopen eeuw tot leven met foto's en radio- en tv-fragmenten, met gebruiksvoorwerpen, meubels en wat dies meer zij. Het noemt zich dan ook Museum van de dingen die (n)ooit voorbijgaan. Het alleraardigst vind ik er de zaal Het dagelijks leven in bewegend beeld waar, per thema geconcentreerd, een doorlopende kaleidoscopische voorstelling is van fragmenten uit 8-millimeterfilmpjes van amateurs.

In een vitrine zijn ook de camera's en projectoren te zien waarmee die ooit werden gefilmd en afgespeeld. Beelden van een communiefeestje hebben in se iets kneuterigs, en ook die van een bruiloft zijn erg particulier. Maar de véélheid ervan (Tientallen communicantjes achter elkaar op het scherm, dozíjnen bruidsparen met ooms en tantes - in destijds modieuze jurken waarin je nu nog niet eens je visafval wilt verpakken -) heeft iets ontroerends. De moeite van een bezoek waard!
http://www.huisvanalijn.be/

Vasthoudend blad

Nu is het echt herfst. De wind giert door de gewesten, en de bomen worden in een ijltempo kaal. Maar niet ieder blad geeft zich even gemakkelijk gewonnen: dit vasthoudend exemplaar doet zijn uiterste best zijn boom zo laat mogelijk achter zich te laten....

Talamini!

Een heuse tractatie vond ik als jongetje in Bergen op Zoom een ijsje van IJssalon Talamini in de Lievevrouwestraat. Echt Italiaans ijs, in Italiaanse kleuren en met Italiaanse smaken. Zoiets was buiten Italië geen vanzelfsprekendheid in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Talamini, ineens was de zaak verdwenen, blijft altijd een bijzondere klank voor me houden. Tot mijn niet geringe verbazing ontdekte ik in Dordrecht echter dat Talamini helemaal niet verdween, maar klaarblijkelijk verhuisde: aan de Groenmarkt in de Merwedestrad is naast de bibliotheek IJssalon en Espressobar Talamini gevestigd! Enig zoekwerk op Google leert me dat Antonio P. Talamini zijn eerste gelateria in Nederland in 1933 opende in....Bergen op Zoom! In 1965 verhuisde de firma naar Enschede, waar ze ook nu nog te vinden is. Weg uit Bergen, maar klaarblijkelijk nog her en der aanwezig in den lande.

Hoe héét zo'n ding eigenlijk?

De Franse baret, ook wel kalotje genoemd, was vroeger het hoofddeksel van paters en priesters. Het ding komt weer wat in de mode. En daarmee doemt weer een van de Raadselen des Levens op: wat voor nut heeft dat uitsteekseltje op een baret eigenlijk, en vooral (Voor alles is toch een naam?) hoe héét zo'n ding eigenlijk....?

Paradijs voor bierdrinkers

België is een paradijs voor bierliefhebbers, maar ook in Duitsland kunnen die hun hart ophalen. Vrijwel iedere stad heeft nog een eigen brouwerij. Dronk deze fraaie pint in de Walsumer Biergarten, waar ook het Walsumer Brauhaus is gevestigd. Kijk eens wat een mooie ketels. Je hebt daar zicht op als je zit te genieten van dat heerlijke gerstenat. Walsumer wordt al sedert eeuwen gebrouwen volgens het in 1516 ingestelde Reinheitsgebot.

Museum krijgt container op dak

Hoewel de economische crisis her en der grof om zich heen grijpt zijn er wel degelijk nog grote culturele projecten die worden gerealiseerd. Zo wordt in Duisburg het MKM Museum Küppersmühle für Moderne Kunst aanzienlijk uitgebreid. Het museum, ondergebracht in een oude graansilo, krijgt een reusachtige container op het dak. Daarin komen 22 nieuwe zalen, goed voor in totaal 2000m² extra expositieruimte. Het is een boeiend ontwerp, van het architectenbureau Herzog & Meuron uit Basel. Op de foto onder (Links de container in aanbouw) is de huidige situatie te zien, op de bovenste hoe het er uit moet gaan zien. De voltooiing wordt in de winter van 2011 verwacht.
http://www.museum-kueppersmuehle.de/

Wapenstilstandsdag

Dit is Claude Choules, tijdens de Groote Oorlog een zeeman (Of eerder: zeejóngen) in de marine van het Verenigd Koninkrijk. Echt onvervaard blikt hij de lens niet in. Eerder een tikje ongerust, bevreesd bijna. Dat was nergens goed voor: Claude Choules leeft nog steeds en is momenteel 109 jaar. Vandaag 92 jaar geleden, op 11 november 1918 om 11.00 uur, ging de Wapenstilstand in. Na vier jaar zwegen de wapens, eindelijk. Behalve Choules is er overigens nóg een veteraan van de Eerste Wereldoorlog in leven: de Amerikaan Frank Buckles, ook 109....

In de smidse van de keizer

Het is bevreemdend om rond te kuieren door deze smidse van de keizer en (later) de Führer. Nu hoor je er vogels kwetteren, roestwater druppelen en de wind door de bladeren ruisen. Het is moeilijk je voor te stellen hoe in deze nu zo vreedzaam overkomende oude wapenfabriek een eeuw geleden alle zeilen werden bijgezet om Duitsland de modernste wapenen ter beschikking te stellen....

Zwaar geschut

In deze regio was voor en tijdens de Wereldoorlogen I en II de Duitse oorlogsindustrie geconcentreerd. In Duisburg en Essen vervaardigden de fabrieken van de families Krupp en Thyssen het wapentuig waarmee hun landgenoten Europa onder de voet liepen. De Dikke Bertha, een houwitser met het destijds ongekend grote kaliber van 420 mm, liep hier van de band. Al in 1893 werd het eerste exemplaar gebouwd bij Krupp in Essen. Het wapen werd in 1914 voor het eerst ingezet bij de verovering van de forten rond Luik. Ook Antwerpen kreeg er bombardementen van te verduren. Het kon granaten van 1160 kilo afvuren die doelen konden treffen tot op 9 kilometer afstand. In totaal werden er 7 exemplaren van gemaakt. Omdat ze te log waren verdwenen ze reeds in 1917 van het oorlogstoneel.

Industriële archeologie

De Culturele Hoofdstad van Europa verkend. Dat is dit jaar het Rurhrgebied in Nordrhein-Westfalen, een regio waar dik 5 miljoen mensen wonen. Het gebied wordt omringd door de Ruhr (die in het zuiden stroomt), de Rijn (in het westen) en de Lippe (in het noorden). Officieel is Essen de Culturele Hoofdstad, maar feitelijk zijn vele steden er tot één grote agglomeratie versmolten waardoor ook Bochum, Dortmund, Duisburg en Oberhausen meedoen. De Ruhrstadt dus eigenlijk, in de volksmond ook wel Ruhrpott genoemd. Omdat er massa's hoogovens en mijnen waren is er veel industriële archeologie te vinden. Het Landschaftspark in Duisburg bijvoorbeeld. En de Zollverein in Essen, waar nu een mooi museum (onder) te vinden is met een van de meest bijzondere roltrappen die ik ken. Oranjerood licht zorgt er (zie boven) voor onverwachte effecten.

Tatsächlich

Niet dat ik nu speciaal naar Duitsland trok om te controleren of de Wikipedia-bewering klopt dat Fix und Foxi bij onze oosterburen nog steedt verschijnt, maar nu ik er toch was de gelegenheid te baat genomen. En inderdaad:

Jeugdsentiment

Ach, kijk hier nou. Vind bij het opruimen een aantal ingebonden afleveringen van Fix en Fox. Dat stripblad hadden wij vroeger thuis. Ik las de Fix en Fox immer graag. Op de een of andere manier herkende ik het als Europees. Het was een initiatief van de Duitse tekenaar Rolf Kauka. De avonturen van Fix en Fox en die rare Lupo spraken me veel meer aan dat al dat domme Disney-gedoe in Donald Duck. Het blad hoorde als kinderblad bij het damesblad Eva, en verscheen in Nederland van 1959 tot 1966. Later kregen we de Pep (en bij kapper Jozef Camphens las ik wekelijks de Sjors), maar dankzij Fix en Fox maakte ik voor het eerst kennis met Blueberry, Robbedoes en Kwabbernoot (hoewel ik die volgens mij ook wel eens las in Kuifje) en Roodbaard. Fix en Fox (Fix & Foxi) verschijnt in Duitsland, zo leerde Wikipedia me zojuist, nog immer!

Japneuzen tussen de bladeren

De herfst levert dikwijls verrassende beelden op. Zo duiken her en der natuurlijk weer allerhande paddenstoelen op. Tot welke soort deze behoren? Geen idee! Maar ze doen sterk denken aan japneuzen, zjappekes, een typisch snoepje van hier: zwarte rubberachtige bollekes....

Our Soldiers: Mooi ingetogen project

In de Sint-Anna-ten-Drieënkerk aan de Hanegraefstraat op Linkeroever de tentoonstelling Our Soldiers bekeken. Dat is een reizende expositie die werd geïnspireerd door de dramatische rol die de Nieuw-Zeelanders tijdens de Groote Oorlog, vooral tijdens de Derde Slag bij Ieper in de omgeving van Passendale in oktober 1917, speelden. Van alle landen die betrokken waren bij deze oorlog betaalde Nieuw-Zeeland in verhouding tot de toenmalige bevolking de zwaarste tol: op een bevolking van één miljoen kwamen honderdduizend jonge mannen naar hier. Daarvan sneuvelden er 20.000, raakten er 40.000 zwaar gewond en stierven er nog velen nadien aan de gevolgen.

Nieuw-Zeeland werd een land zonder mannen. Deze gegevens inspireerden Kate McColl en Willem Persoon tot dichtbundels, en Lieve Bierque en Veerle Rooms tot beeldend werk. Dat komt in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk mooi tot zijn recht. Een ingetogen en sfeervolle tentoonstelling. Our Soldiers vond eerder reeds onderdak in Stekene en Temse en zal ook nog te zien zien in de Stedelijke Bibliotheek van Sint-Niklaas (van 12 november tot 12 december) en in de Karel de Grote-Hogeschool (Campus Groenplaats) in Antwerpen (van 16 november tot 16 december). In Sint-Niklaas en Antwerpen staan in het kader van de expositie avonden op de rol voor respectievelijk woensdag 10 en donderdag 25 november. Vanaf 20.00 uur vertelt Veerle Rooms dan over het project, waarna Willem Persoon en Tony Rombouts poëzie brengen.
Voor meer informatie zie: http://www.rooms-veerle.be/

Rijke stinkerds

Ik dacht eigenlijk dat het algemeen bekend was, maar deze week verbaasde ik toch een aantal mensen toen ik vertelde waar de uitdrukking rijke stinkerds vandaan komt. In vroeger dagen werden de minder kapitaalkrachtigen 'gewoon' op het kerkhof begraven, terwijl gegoede notabelen zichzelf in de kerk zélf een laatste rustplaats kochten met zware dekplaat waarop ze in meerdere of mindere mate werden bewierookt. Nu sta je daar niet meer bij stil, maar in de tijd dat kerken nog vol zaten moet het geen pretje geweest zijn om de mis bij te wonen in de nabijheid van zo'n vers graf. Dat stonk natuurlijk geruime tijd. En vandaar: de rijke stinkerds....