Ik heb altijd een hekel
gehad aan levende muziek. Je wordt verliefd op een númmer, niet op een versie ervan.
Allez: ik dan toch. Natuurlijk bezoek ook ik wel eens een concert, for sentimental reasons (zo woonde ik in
de Roma een optreden van Donovan, in de Arenbergschouwburg een van Steve
Harley, en in de Elisabethzaal een van Elvis Costello bij), maar nadien
beluisterde ik toch liever weer de originele opnames. Je moet er toch niet aan
dénken om, bijvoorbeeld, Strawberry
Fields Forever of I Am The Walrus
live te horen?