Monsters alom

Toby Lesters Het Vierde Werelddeel is voorbeeldig geïllustreerd. Er staan reproducties in van wereldkaarten uit vele tijdsgewrichten, maar tevens alleraardigste plaatjes die aantonen dat mensen in de middeleeuwen zich echt nog naar 'ons' wereldbeeld toe moesten worstelen. Ontdekkingsreizigers brachten verhalen mee naar huis over zeemonsters, maar er waren ook berichten over 'menselijke' monsterrassen die in de afgelegen gebieden van de wereld woonden. Bovenstaand plaatje is daar een fraai voorbeeld van: een eenbenige met een reuzenvoet, een tweekoppige lilliputter, een wezen met het gezicht op de borst en een man met een wolfskop. Te bedenken dat superstitieuze voorouders daarin gelóófd hebben. Prachtig!

Het vierde werelddeel

In de bergen van Lotharingen vervaardigde een groepje geleerden en drukkers, waaronder ene Martin Waldseemüller, in 1507 een wereldkaart. Niet zomaar een wereldkaart, maar de eerste waarop de vijftien jaar eerder 'ontdekte' Nieuwe Wereld was afgebeeld. En ook de eerste waarop de naam Amerika, naar Amerigo Vespucci, wordt gebruikt. Het aanschouwen op deze kaart van dat nieuwe continent heeft Nicolaus Copernicus er mede toe geïnspireerd de aard van de kosmos opnieuw te bezien. De Waldseemüllerkaart, zoals ze bekend is geworden, was in de 16de eeuw van enorme invloed maar raakte naarmate er gedetailleerder exemplaren ontstonden in de vergeethoek om uiteindelijk zelfs quasi te verdwijnen. De duizend exemplaren die er in 1507 van waren gedrukt werden als verloren beschouwd tot de jezuïet pater Joseph Fischer in 1901 bij een bezoek aan een Zuid-Duits kasteeltje in een uithoek van de bibliotheek een exemplaar ontdekte. Een goede vriend attendeerde me op Het Vierde Werelddeel - Het verhaal over de ontdekking van de wereld, de kaart die Amerika zijn naam gaf en het begin van de Nieuwe Tijd van Toby Lester. Dat is een verrukkelijk kijk- en leesboek over de geschiedenis van de Waldseemüllerkaart en de zwerftocht van het exemplaar dat 109 jaar geleden veilig werd gesteld. Het is (Uitgeverij Mouria, Amsterdam, ISBN 978 90 458 4944 7) een aanrader!

Deze kant boven

Een aardig staaltje conceptuele kunst in hartje stad: er wordt in Brussel zoveel gewijzigd in het stadsbeeld dat iemand met vooruitziende blik, voor het geval deze building zou moeten verdwijnen in verband met weer een nieuwe uitbreiding van de Europese instellingen, aangegeven heeft hoe het gebouw elders weer weggezet moet worden....

Aanmoedigingen vanuit het toilet

Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt door geslepen marketeers in deze dagen van het wereldkampioenschap voetbal wel in verband gebracht met de een of andere nationale ploeg, maar ik wist niet dat er zelfs fabrikanten van toilétpapier hadden ingespeeld op de gekte rond het Nederlands elftal....

Koppen

Normaliter hebben de Engelse dagbladen, zeker waar het de sportbladzijden betreft, de ene spitante kop na de andere maar vandaag hebben ze het ondanks de vier oorvijgen die Duitsland Albion gisteren op de Mundial uitdeelde vooral over trainer Fabio (Fabigo vind ik een beetje flauwtjes als kop) Capello die weg moet en de schandelijke afkeuring van een Engelse treffer door de Uruguayaanse scheidsrechter van dienst. De eerste Duitse goal kwam van Miroslav Klose die op inzet en karakter doorging waar menig andere spits al lang was gaan liggen, en de bal vlak voor doelman James binnen tikte. Als ik koppenmaker was geweest bij een Engelse krant had ik voor bij de foto daarvan een mooie kop bedacht: Too Klose For Comfort. Maar ja, ik ben geen koppenmaker bij een Engelse krant. Ik had indertijd ook een mooie bedacht bij de UEFA Cup-finale Inter Milan-Schalke '04. In die wedstrijd speelde Aaron Winter bij de Milanezen, en mocht hij de winnende treffer gescoord hebben zou ik het op Winter Milan gehouden hebben. Uiteindelijk werd een vierde goal van Patrick Kluivert afgekeurd, maar indien dat niet was gebeurd zou het verslag van Nederland-Joegoslavië tijdens Euro 2000 er mijns inziens goed uit hebben gezien onder de kop Quattrick Kluivert. Dit alles natuurlijk geheel terzijde....

Niets blijft....

Er is sinds kort een reeks ansichtkaarten op de markt met daarop verschillende gedichten die in mijn geboortestad Bergen op Zoom deel uitmaken van de openluchtpoëzieroute Stenen Strofen. Daarvan maakt ook een gedicht van mij deel uit, aan het eind van de vorige eeuw aangebracht op het gebouw waarin toen nog de gemeentelijke Archiefdienst was gehuisvest. Niets blijft.... schreef ik indertijd klaarblijkelijk met vooruitziende blik: naast mijn regels zijn van het woord Archiefdienst de A en de tweede e al ernstig aan het lijden onder de tand des tijds....

De mythe van De Wereld

O, o, o wat was Prins Bernhard toch belangrijk. Hij mocht verkleed als militair op 5 mei 1945 aanwezig zijn in Hotel De Wereld in Wageningen. Daar werd een foto van 'de capitulatie' gemaakt met daarop ook Bernhard. Voor de vaderlandse geschiedenisboekjes, en zijn eigen mythe. Nog steeds viert Nederland op 5 mei bevrijdingsdag. Maar dat is een verkeerde datum. Want Duitsland capituleerde immers in Noordwest-Europa reeds op 4 mei 1945 toen de Duitse admiraal Hans-Georg von Friedeburg in Lüneburg namens de Duitse troepen in Noordwest-Duitsland, Nederland, Sleeswijk-Holstein en Denemarken capituleerde voor de Britse veldmaarschalk Bernard Montgomery (zie foto). Hoe hardnekkig misverstanden kunnen zijn....

Geconditioneerd

Zit te bladeren in de in 1928 in Braunschweig verschenen Westermanns Weltatlas, een van de vele kaartenboeken die ik in de loop der jaren verzamelde, en moet ineens aan mijn vader zaliger nagedachtenis denken. Bij pagina 52 meer bepaald, waarop Polen und die Ostseeländer zijn te zien. In mijn jonge jaren discussieerde ik regelmatig met hem over de voors en tegens van het communisme. Ik herinner me dat hij me eens tegenwierp: "En Estland, Letland en Litouwen dan?" Opgegroeid in de Koude Oorlog en geconditioneerd door de toen vigerende atlassen kende ik voorbij het oosten van Europa alleen de Unie van Socialistische Sovjet Republieken (de USSR bestaat al lang niet meer, jonge lezers!). "Estland, Letland en Litouwen? Waar heeft hij het over?" dacht ik toen. Maar in 1928, pa was toen 12, waren dat - nu weet ik dat natuurlijk al weer lang - dus soevereine staten. Net als nu. Ze staan terug op de kaart....

Een vrijpostig buurmannetje

Een van de bewoners van onze cour is een prachtige jonge merel die voor de duvel niet bang is. Gisteren liep hij, terwijl ik mijn fiets aan het pakken was, gewoon naar me toe de garage in om me daar op zijn gemakje te bestuderen. Toen ik daarstraks thuis kwam zat hij op het balkonnetje onder ons terras van zijn oren te maken. Ons Stefke zat met zijn kop over de rand van het terras gebiologeerd naar hem te kijken, maar de vogel trok zich daar niéts van aan. Sterker: toen ik binnen was en mijn werkkamer betrad hoorde ik hem nóg. Hij zat er nog steeds. Het leek wel of hij Stef, die - misschien weet die merel dat ondertussen wel - nooit van het terras af gaat, uit zat te dagen. Ons rosse vriendje keek me, met de vrolijk voort kwinkelerende gevederde vriend pal onder hem, aan alsof hij wilde zeggen: "Vind je ook niet dat hij wel érg vrijpostig is?"

Afzichtelijk!

Een gruwelijke uitwas van de tegenwoordige voetbalwereld vind ik de mode onder professionals om zich te laten voorzien van allerhande tatoeages. Die worden vandaag de dag trouwens geen tatoeages meer genoemd, maar tattoos. Afzichtelijk! Vroeger waren die toch voorbehouden aan bajesklanten, galeiboeven en ander krapuul?

De volumeknop

Het bordje hangt er waarschijnlijk voor buitenlandse reizigers. Nederlandstalige buitenlandse reizigers meer bepaald. Want in de treinen van de NMBS is het rustig en stoort een telefoongesprek amper, omdat in België immer beschaafd wordt geconverseerd. Het verschil met het noorden is enórm. Je merkt dat zelfontplooiing daar de laatste decennia in het onderwijs belangrijker is geweest dan discipline. Iedereen meent er het recht te hebben de wereld astrant kond te doen van zijn of haar opinie, en wel in het door hem of haar gewenste volume. Zodra je met de trein benoorden Roosendaal komt lijkt het wel of er daarin ergens iemand een versterker opendraait, zó hard praten Nederlanders in vergelijking met hun zuiderburen....

Engelenstemmen in de Sint-Joriskerk

Zojuist terug uit de Sint-Joriskerk hier om de hoek, waar The Magdalene College Chapel Choir uit Cambridge vanmiddag een concert gaf. Het gezelschap bezorgde me regelmatig kippenvel, en tranen in de ooghoek. Het ensemble bracht werk van onder meer Bairstow, Batten, Campion, Purcell en Stanford. De studenten/vocalisten van The Magdalene College Chapel Choir werden gedirigeerd door Jonathan Hellyer-Jones, Benedict James Wilson en George Pickard. Het was prachtig. Ik hoop dat ze probleemloos hun bul halen.

Zomers panorama

Kijk toch eens hoeveel verschillende schakeringen groen en aanverwante tinten er bestaan: de flora in het Stadspark hier om de hoek is nu in de kracht van haar zomer. Die torens links staan naast het Onze-Lieve-Vrouwecollege aan de Frankrijklei (in de schaduw waarvan Paul van Ostaijen zijn schooljaren doorbracht), het gedrocht rechts is de Antwerp Tower. Zal zometeen een kaarsje opsteken voor de spoedige sloop daarvan.

Uit de kast (14)

Vandaag leidde mijn tastende hand me in de poëziekast, waar ik met de ogen gesloten voor stond, naar de in 1955 (toen was ik één, en las ik nog geen gedichten) bij A.A.M. Stols, uitgever te 's-Gravenhage, verschenen bundel triangel in de jungle (gevolgd door de dieren der democratie) van lucebert bonae memoriae. Die open ik op bladzijde 15, die ons dit biedt (later stapte hij van het gebruik daarvan af, maar hier opent het gedicht écht nog met een hoofdletter):

Zo is het vreemde
ik zie en ben begonnen
ben begonnen en zie
als een golf is de otter der ontzetting

zo is het vreemde
onze ogen wandelen aan elkaar
twee verwante zegswijzen:
de ochtand en de avund

daar en tussen slapen

Geelzucht

De komende Ronde van Frankrijk gaat alleen al een bijzondere editie beleven omdat ze becommentarieerd zal gaan worden door een vijftal dichters: de bevindingen van Patrick Cornillie, Norbert De Beule, Frank Pollet, Paul Rigolle en Willie Verhegghe zijn (nu reeds!) te volgen op de blog http://geelzucht.wordpress.com/

Publicité fanée

En dan is er voortaan ook Publicité fanée. Dat is de naam die een andere goede vriend, Frank De Vos, bedacht voor een blog waarop hij laat zien wat er her en der zoal resteert van ooit geestdriftig in verse verf aangebrachte reclames:

http://www.verwelktereclames.blogspot.com/

Frozen Poets

Je hebt mensen die denktanks verzamelen, je hebt er die olifantspaden collectioneren, er zijn er zelfs die boodschappenlijstjes sprokkelen. We hebben er weer een interessante blog bij: mijn goede vriend Albert Hagenaars is begonnen met Frozen Poets. Dat moet uiteindelijk een imposant overzicht worden van bustes en standbeelden van dichters uit alle windstreken:
http://www.frozenpoets.blogspot.com/

Nooit geschreven brief

Een nimmer geschreven brief uit een andere tijd....Tot 10 mei 1940 had het op de postzegel afgebeelde heerschap in onze contreien officieel nog de status van bevriend staatshoofd....

Onder vuur

Verdwenen zaken

Het blijft fascinerend om te zien hoe dingen simpelweg verdwijnen. Hoorde op een rommelmarkt een kindje bij een oude schoolbank aan haar vader vragen wat dat voor een raar gat was daar bovenaan. Haar verwekker wist het ook niet. Ik ben nog van de generatie die leerde schrijven met de kroontjespen (eerst een poosje in de mond houden, dan bleef de inkt beter zitten), en die moest je in de inktpot - het onbekende object in kwestie - dopen om haar van de blauwe schrijfvloeistof te voorzien. Ook het bij dit ritueel behorende, veelal door grootmoeders vervaardigde, attribuut de inktlap mag op het lijstje verdwenen zaken worden bijgeschreven....

Vlaanderen centraal in Terebinth

Bij de post het jongste nummer van Terebinth, het tijdschrift van de gelijknamige Nederlandse vereniging voor funeraire cultuur (waarvan onder meer de dichter Bouke Jagt redacteur is). Het betreft een themanummer over Vlaanderen. Op verzoek van Jacques Buermans, voorzitter van de Vlaamse vereniging voor funeraire cultuur 't Grafzerkje, schreef ik een artikel over de verschillen in deze materie tussen de beide Nederlandstalige entiteiten:

Nepslagroom

Sommige bloemen appelleren aan culinaire sensaties: het kost me moeite om bij het aanschouwen van deze witte hortensia's geen trek te krijgen in slagroom....

Er is er ooit een geweest

Nog steeds niet is het me helemaal duidelijk waaróm Antwerpen eigenlijk geen bruggen over de Schelde heeft. Waar het er in steden als Boedapest, Keulen, Londen of Parijs van vergeven is ligt er hier gewoon géén. En dat terwijl er in Cambrai, Valenciennes, Doornik, Oudenaarde, Gent en Dendermonde wél bruggen over de Schelde zijn. In Antwerpen, zo leert me een vondst van Danny Braem, wás er echter ooit wel een brug. In de Groote Oorlog, toen er bekolbakte ulanen door de straten reden (zie hieronder), blijkt er namelijk een noodverbinding tussen Antwerpen en Linkeroever geweest te zijn.

Van gezosd naar gezond

Ik kwam, een kruiswoordraadsel invullend, plots uit op gezosd, waar gezocht werd naar gezond. Ik had even daarvoor een fout gemaakt die bewijst dat ik meer door Europese dan door Amerikaanse cultuur ben beïnvloed: die s van gezosd was de laatste van een woord van zeven letters waarvan ik de eerste reeds had: homeru. Automatisch had ik daarachter een s ingevuld. Maar er bleek niet gevraagd te worden naar de dichter van de Ilias en de Odysee maar naar een honkbalterm, en dus had daar een n moeten staan. Van Homerus naar homerun. Zucht....

Montague Terrace

Fascinerend filmpje zit er op YouTube bij Scott Walkers nog immer prachtige nummer Montague Terrace (In Blue), een van de arcana van de popmuziek. Wat kun je goed horen hoe groot de invloed van Jacques Brel op hem was, en wat voor indruk hij zelf op David Bowie heeft gemaakt met die theatrale, hier en daar haast bombastische aanpak. Dit nummer dateert uit 1967, maar Scott Walker maakt nog immer - zij het mondjesmaat - relevante muziek.
http://www.youtube.com/watch?v=jLOTAJQF0Fo

Een eigen bankje

En ziet: uw dienaar heeft voortaan een eigen dichtersbankje. In het verre Lochem richt kunstenaar Louis Radstaak een collectie Dichtersbankjes in, waarvan al exemplaren werden vernoemd naar zulke deftige poëten als Armando, Piet Gerbrandy en Jacques Hamelink. Mijn bankje staat tegen de Sint-Vincentiuskerk in Zinnik. Een aangename plaats....
http://picasaweb.google.com/louisradstaak/Dichtersbankjes

Onbekende brieven Van Ostaijen gepresenteerd

In de kapel van Galerie De Zwarte Panter aan de Hoogstraat in Antwerpen werd woensdagavond het boek Wij moeten inzien dat wij hier een mekaar vreemde taal spreken gepresenteerd. Het betreft de correspondentie die Paul van Ostaijen voerde met Wies Moens. Van de dertien door An Blommaert en Matthijs de Ridder bezorgde brieven verschijnen er vier hier voor het eerst integraal. Het boek, een uitgave van het Paul van Ostaijen Genootschap, werd kundig ingeleid door Henri-Floris Jespers (foto) en Matthijs de Ridder. Acteurs Axel Daeseleire en Tom Van Bauwel brachten vervolgens werk van Van Ostaijen. Ik vond hun overacting er te veel aan. Het was ongetwijfeld smullen voor liefhebbers van poetry slams (Johnny The Selfkicker zaliger zou het prachtig hebben gevonden), maar mijn ding was het niet. Zeker niet omdat de ongetwijfeld zeer begaafde saxofonist Ben Sluijs er tegelijkertijd maar geen genoeg van kon krijgen mij er aan te herinneren dat jazz niets voor mij is. Gelukkig was er ook nog het Van Ostaijen Strijkkwartet, dat met bagatellen van Anton Webern en een strijkkwartet van Maurice Ravel zalf voor mijn ziel was. De presentatie van het voorbeeldig vormgegeven brievenboekje trok overigens een volle zaal.

Breda in Jeruzalem

Y. Né is behalve dichteres ook een begenadigd beeldend kunstenares. Dat realiseer ik me weer eens bij het bestuderen van de tekening die ze maakte van een imaginair Jeruzalem, waarin allerhande stedelijke elementen verwerkt zijn. Zelfs de Grote Kerk van 'haar' Breda is erin te herkennen. Vrijdag 11 juni gaat in deze Grote Kerk Schaduwen kruisen - Het mysterie van de innerlijke stad in première (zaterdag 12 juni zijn er nog twee uitvoeringen). Dat is een multidisiplinair project waarvoor Y. Né niet alleen tekende, maar ook gedichten schreef. Frank van der Kooij maakte daar dan weer muziek bij. Wie meer wil weten over deze intrigerende productie met eigentijdse beelden, muziek en poëzie kan klikken naar

http://www.schaduwenkruisen.webklik.nl/

Merkwaardig verschijnsel

Ontdekte al snuisterend in het voornamenreservoir van het Meertens Instituur iets merkwaardigs. In 1930 gaven 93 ouderparen hun zoon de naam Adolf. Dat die gaandeweg de jaren aan populariteit zou inboeten lijkt logisch. In 1945 waren er nog maar (of: toch nog) 43 jongetjes die Adolf werden gedoopt. Je zou verwachten dat er sindsdien minder zouden komen, maar neen: het eigenaardige is dat er in 1946 52 en in 1947 68 jonggeborenen Adolf werden genoemd! Nadien liep het aantal overigens wél terug, al vonden in 2001 drie ouderparen Adolf een mooie naam. De laatste negen jaar is hij echter verdwenen.
http://www.meertens.knaw.nl/nvb/naam/is/Adolf

Over voornamen

Ik had het op deze blog al eens eerder over het Meertens Instituut, dat interessante onderzoeken uitvoert op het gebied van Nederlandse taal en cultuur. Naar de eigenaardigheden van dialecten bijvoorbeeld. Nu heeft het ook een database van Nederlandse voornamen. Boeiend om na te pluizen. Ik ontdekte dat mijn voornaam danig aan populariteit heeft ingeboet. In mijn geboortejaar 1954 werden er nog 61 jongens Bert gedoopt. Het absolute topjaar was 1966, met 145 naamgenoten. Sindsdien echter ging het almaar bergaf. Vorig jaar vonden nog maar 7 ouderparen Bert een mooie naam voor hun zoon. Ook ooit 'gewone' namen als Hans, Jan, Kees en Piet komen allengs minder voor. Daartegenover staan 'moderne' namen als Milan die veertig jaar geleden amper bestond, maar in 2006 830 jonge ouders wist te bekoren. Ook vorig jaar nog werden er 736 nieuwe Nederlandse jongetjes Milan gedoopt. En dat ook Nederland sedert 1968 wezenlijk van samenstelling veranderde blijkt wel uit de stijgende aanwezigheid van (ik beperk me eventjes tot de mannelijke kunne) nieuwgeborenen met namen als Abdel, Ali, Mohammed en Mustafa.

http://www.meertens.knaw.nl/cms/

Verkiezingen elders

N-VA-voorman Bart De Wever, fors op winst in de peilingen voor de federale verkiezingen van aanstaande zondag, heeft wat mij betreft in ieder geval gelijk met zijn analyse dat België geen democratie is, maar meerdere democratieën telt die 'toevallig' op dezelfde dag verkiezingen houden. Dat werd me maar weer eens duidelijk in Soignies (Zinnik), waar ik een bord met verkiezingsaanplakbiljetten zag met portretten van Franstalige politici waarvan ik er letterlijk niet één ken....

Een bijzondere ervaring

Een nog veel eigenaardiger ervaring, eerder een magisch-realistische, had ik echter op het hoogste punt van de Zoo de Maubeuge. Al kuierend was ik terechtgekomen middenin een kudde lama's, klaarblijkelijk in een contact zone. Eén zo'n schaapkameel, een lama glama, leek mijn verbazing in de gaten te hebben en me de weg te willen wijzen naar de uitgang. Met ingehouden adem volgde ik het dier naar een poort, die naar een trap bleek te leiden waarover het dier me met gracieuze bewegingen voorging naar beneden....Kijk maar: http://www.traplama.blogspot.com/

Kersvers ter wereld

Nou ben ik toch al in heel wat dierentuinen geweest, maar van die in het Noord-Franse Maubeuge wist ik niet eens dat hij bestónd. Mooie zoo, heel geaccidenteerd omdat de vestingwerken van Sébastien Le Prestre Seigneur de Vauban (1633-1707) er voor een deel in verwerkt zijn. Ik had geluk en was er getuige van de eerste wankelende stappen in dit ondermaanse van een kersvers ter wereld gekomen dromedaris....
http://www.zoodemaubeuge.fr/

Een stemmig decor

Het is een fysieke bezigheid die me tegenstaat (niet voor niets sluit ik me hartsgrondig aan bij de titel van Serge van Duijnhovens bundel Dichters dansen niet), maar dat belet niet dat dansen voor feeërieke taferelen kan zorgen: vanmiddag was de hal van Antwerpen-Centraal het decor voor tangoliefhebbers. Veel arriverende reizigers keken bevreemd op van het Argentijns ogende schouwspel....

Een charmant museum

Een uiterst charmant museum is het Rijn- en Binnenvaartmuseum in Antwerpen. Hoe anders moet dat gehuisvest zijn dan in....schepen? In het Bonapartedok aan de Nieuwpoortkaai liggen, in de schaduw van het nu bijna voltooide Museum aan de Stroom, vier rijnaken: de Angèle, de Celestine, de Mon Désir en de Liomar. Aan boord daarvan krijg je een helder inzicht in de geschiedenis van de binnenscheepvaart, en van de gebruiken die daarmee samenhangen. Af en toe waan je je er aan boord van de Atalante, de aak waarrond Jean Vigo in 1934 zijn poëtische film L'Atalante maakte. De moeite van een visite zeker waard!
http://www.rijnenbinnenvaartmuseum.be/

De staat van het onderwijs

Dat het niet goed gesteld is met de staat van het onderwijs in Nederland is algemeen bekend. Er groeide al een hele generatie op die niet met (bijvoorbeeld) poëzie werd geconfronteerd, die geen fatsoenlijk Nederlands meer leerde. En het gaat er niet beter op worden want met verkiezingen in zicht staan de meeste politieke partijen (weer maar eens) hervormingen in het onderwijs voor en hervormingen in het onderwijs zijn tot op heden zonder uitzondering uithollingen gebleken. Een treurniswekkende vaststelling. Er kon, toen ik door een album met grappen van psychiater Sigmund bladerde, dan ook alleen maar een wrange glimlach af bij het lezen van bovenstaand strookje....

Electrabel

Nog goed herinner ik me dat ik moest wennen aan de naam van het bedrijf dat onze energie levert, Electrabel. Ik las dat in eerste instantie namelijk als electrábel, in de lijn van woorden als chantabel, flexibel, penibel en rendabel. Het duurde enige tijd voor het tot me doordrong dat de laatste drie letters in tegenstelling tot die van de vier genoemde voorbeeldwoorden voor België staan.

In 't zonneke....

Hèhè, eindelijk is het serieus lente. Zo denkt ook ons Stefke er over. Het is weer even wennen om te kunnen kiezen: de terrasdeur van mijn werkkamer staat open dus hij kan wanneer hij maar wil naar buiten, maar af en toe gaat de voorkeur toch uit naar zijn 'winterverblijf', het mandje op de vensterbank. Daarin ligt hij dan in het zonneke op zijn gemakje de Bourlastraat te bestuderen....

Jaloers op de vijand

Tijdens de Groote Oorlog beschikten de Engelsen over eerder zielige lichtspoormunitie. Hun Very-patronen leverden slechts het miezerig effect van een rotje op. Dat leer ik uit Oorlogsgedruis, de memoires van de dichter Edmund Blunden (1896-1974, zie foto), die aan de Somme, bij Ieper en bij Passendale vocht. Ze waren jaloers op die van de vijand: "De Duitsers stuurden fraaie, overtuigende lichtkogels naar boven, die oprezen en neerdaalden in mooie banen, ofwel hangend aan een parachute hun neerwaartse spiraal aflegden en de hele omgeving verlichtten. De superioriteit van hun lichtspoormunitie was vernederend en zou de achterliggende gedachte kunnen zijn voor de Britse gewoonte om maar zelden Very-patronen af te vuren." Een en ander leidde zelfs tot een heuse nieuwe 'sport': "Onder onze manschappen was het de droom om de hand te kunnen leggen op een van hun lichtpatronen, een prestatie die beloond zou worden met tien dagen verlof".

Blijf van die muur weg!

Goed, veel bewoners van de Lage Landen zijn er aan gewend dat ze onder de zeespiegel leven en ook de burgers van San Francisco lijken niet voortdurend met de daver op het lijf rond te lopen vanwege de wetenschap dat het door een gigantische aardbeving ooit weer eens flink mis zal gaan met hun stad. Zo zullen ook de inwoners van Sint-Truiden ongetwijfeld rustig langs deze muur kuieren, maar toen ík de Plankstraat in wandelde ben ik zekerheidshalve toch maar onmiddellijk naar de stoep aan de overkant gegaan. Welk een beangstigende knik zit er in die lange muur om de oude abdij, het lijkt werkelijk of hij het ieder moment kan begeven....

In topvorm

Zeggen dat Israël de rechten van de Palestijnen al lang flagrant schendt is het intrappen van een open deur. Zelfs de Hebreeuwse raid op een humanitair hulpflottielje voor Gaza wekt amper verbazing. Lachwekkend zijn echter de pogingen van Israël om de aanval goed te praten. Effectiever dan lange betogen echter, ik merkte dat al eerder op, zijn in dit soort kwesties tekeningen. Naar mijn smaak zijn Steve Bell in The Guardian (onder) en Canary Pete in Gazet van Antwerpen vandaag in topvorm!

Nieuw nummer van Verba

In Tienen verschijnt Verba, het tijdschrift van de Vereniging van Brabantse Auteurs. Dat zag in 1996 voor het eerst het licht. Ondertussen is het toe aan nummer 2 van de 14de jaargang. Dat is een interessante editie, met veel poëzie (van onder meer Christina Guirlande, Tine Hertmans en Danny Rega), recensies (over Blauw verklaarde lichtmuziek van Dirk Blockeel, over Land van stand van Mark Meekers) en beschouwingen. Zo schetst Frans Van Campenhout het literaire leven in en om Vlaams-Brabant, alsmede een portret van de dichter en kunstcriticus Guy van Hoof. De blik blijft overigens niet op Brabant alleen gericht. Zo publiceert hoofdredacteur Luc Vandeborght Dagboeknotities die hij in de voetsporen van Marco Polo maakte tijdens een reis door Oezbekistan, Kirgizië en West- en Centraal-China. Ook in het Verre Oosten op stap is de dichter Karel Sergen, die in de derde aflevering van Rooksignalen gedichten brengt die hij schreef in Jordanië en Thailand. Wie wil kan de poëzie die Sergen onderweg schrijft overigens volgen via http://ksstap.wordpress.com/. Meer informatie over Verba en het gelijknamige tijdschrift is te vinden op http://www.verbaliterair.be/