Zomaar benieuwd

Ik was zomaar benieuwd wat ik vandaag exact een decennium geleden voor Gemengd Bericht plaatste….:

https://meergemengdeberichten.blogspot.com/2014/10/verfreclame.html

Figurerende zanger

Toen ik Some Lie And Some Die, een aflevering van de avonturen van Detective Chief Inspector Wexford uit 1990, zat te bekijken dacht ik in de supermarktmanager in die episode Reg Presley te herkennen. Enig speurwerk leverde resultaat op: Reg Presley (1941-2013) was behalve zanger van de in de zestiger jaren erg populaire band The Troggs (en componist van veel van hun hits, waaronder Love Is All Around) tevens ufoloog én af en toe figurant. Hij was het wel degelijk!

Tussen licht en donker

De kunstinstallatie Tussen licht en donker toont in het Antwerpse Provinciehuis zo’n tachtig kunstobjecten uit de collectie. Het is al de negende interventie in Every Collection Hides Another Collection, de kunstinstallatie in het provinciehuis, naar een ontwerp van Nico Dockx. Het is een formidabel mooie expositieruimte daar op de eerste verdieping. De boeiende uitstalling omvat werk van onder meer Stefan Annerel, Fred Bervoets, Sarah De Wilde, Sam Dillemans, Georges Flips, Frank Maieu, Pol Mara, Frans Masereel, Sofie Muller, Gustave De Smet, Leon De Smet, Henri van Straten, Mark Swysen en Luc Tuymans.

Eenkennig land

Ze kunnen er vloeiend denken en dromen en spreken in het Engels, beter dan in andere landen maar dat mag geen verwondering wekken vermits het hun éigen taal is. In het Verenigd Koninkrijk is het voor de meeste inboorlingen echter ook de énige. Nergens in Europa is het percentage 25-64-jarigen dat geen andere taal spreekt dan de eigen zó hoog: 65,4! Zelfs in het van oudsher net zo op de eigen navel gerichte Frankrijk ligt dat aanmerkelijk lager: 39,9%. In Zweden is het ’t laagst: 3,4%.

Anders tegen de dingen

Stellig ben ik er van overtuigd dat je karakter mee wordt bepaald door de omgeving waarin je opgroeit. Dat je anders tegen de dingen aankijkt wanneer je in een nieuwbouwwijk in een jonge gemeente geboren bent. Ben blij dat ik het levenslicht zag in een oude stad, waar de geschiedenis op elke straathoek voelbaar is. Dit is de binnenplaats van het Markiezenhof, dat ik al vanuit de kinderwagen ken. Later had een van onze slaapkamers (net niet zichtbaar achter het groen op de achtergrond) breed zicht op de voorkant van dit monument.

Houvast

Mensen hebben houvast nodig. Het zijn veelal ook gewoontedieren. Dat kun je concluderen bij het aanschouwen van de slijtplekken op deze trap.

Goeie slagers

“Dát zijn pas goeie slagers, daar in Vlaanderen,” zei mijn, eveneens Brabantse, schoonvader beatae memoriae ooit. Hoezo? “Dat zijn beenhouwers. Daar krijg je tenminste vléés. Die houwe de benen!”

Klein raadsel

Je hoeft de wijde wereld niet in om geconfronteerd te worden met de raadselen des levens: ik deed zonder te kijken een bescheiden greep in de doos met pipes de Paris en zie nu dat één daarvan krom gebakken werd, in de vorm van een staf. Hoe krijgen ze dát nou voor elkaar?

Cinema Navelpluis: Zonnende reiger

 

Bijna een dubbelganger

Zowat iedere Nederlander heeft wel herinneringen aan V&D. Iedereen kocht in dat ter ziele gegane grootwarenhuis ooit wel grammofoonplaten, schoolgerief of kleding. Iedere stad van enige betekenis had er een filiaal van, in de meest uiteenlopende panden. Toen ik zat te snuisteren tussen oude reclamedia’s uit Rotterdamse bioscopen ontdekte ik plots dat ‘onze’ V&D in Bergen op Zoom, waar wij tegenover hebben gewoond, bijna een dubbelganger was van de oude vestiging in de Maasstad. Ik weet niet of ze door dezelfde architect werden getekend, maar het zou me geenszins verbazen….

Later, in je fantasie

“Het is een groot genoegen naar mensen te luisteren als ze helemaal niets te vertellen hebben. Laat ze zijn wat ze zijn, oordeel niet over hen en probeer hen al helemaal niet te beïnvloeden. Zet je oren weer ver open en laat het binnenstromen, het zinloze, het onsamenhangende, het vergeefse. Je mag er later pas betekenis aan geven, in je fantasie.” (Elias Canetti in Het pantheon van vergeten dingen).

Doctor Rappenglück denkt....

Dit lijkt een modern schilderij, maar het is een detail van de grotschilderingen in Lascaux. We zijn nogal makkelijk geneigd de oermens af te doen als een onwetende, maar daar denkt dr. Michael Rappenglück (wat een prachtige naam overigens) van de universiteit van München anders over. De cro-magnonmens had volgens hem besef van het heelal: de rechthoek staat naar de mening van Rappenglück voor de nieuwe maan, en de 13 punten zouden een halve maancyclus voorstellen.

Een fijne plant

Natuurlijk vooral omdat er zoveel vlinders op af komen vind ik de vlinderstruik een fijne plant. Maar ook omwille van de naam Buddleja. Dat heb ik immer een merkwaardige gevonden, en pas nu ontdek ik dat hij een eponiem is: het gewas is namelijk genoemd naar de botanicus Adam Buddle (1660-1715).

Kunst voor beginners

 

Nooit een meisje

Intrigerende zin, in Mijn moeder zong, van Raymond Queneau: “Het verschil tussen man en vrouw is dat een man nooit een meisje is geweest.” Een zin om een tijdje over te peinzen….

Vreemde porties

Hm, wel weer eens lekker: runderchipolata’s. Lang geleden dat ik die nog eens bakte. Omdat ik in de rij voor de kassa moest wachten de verpakking even gelezen. Gekruide runderchipolata staat erop. En: 3 porties. Het staat er heus! Wel erg vreemd dus dat het pakje….8 worstjes bevat. Er valt wiskundig vast een oplossing voor te bedenken, maar ík zou er toch 9 in hebben gestopt.

Negus voor de Yankee

Bladerend in de Van Dale trof me een merkwaardige zin onder het trefwoord negus: is er negus voor de Yankee zonder de geur onzer Molukken? Hij staat er zonder bronvermelding, alsof het een algemeen bekend gezegde is. Welk een merkwaardige, haast hermetische constructie. Is er negus voor de Yankee zonder de geur onzer Molukken?

Bijna aaibaar (76)

 

Eerst oorlog, dan zwemmen

Franz Kafka wist dat alles betrekkelijk is. Hij noteerde op 2 augustus 1914 (het is na te lezen in zijn Tagebücher): “Deutschland hat Rußland den Krieg erklärt. – Nachmittag Schwimschule.”

Weer iets geleerd....

Zomaar wat surfen levert altijd wel aardige kennis op. Dat het gewas waaraan bananen groeien geen boom is bijvoorbeeld, maar dat het ’s werelds grootste kruid is. En dat bananen niet krom hóeven te zijn. Ze zijn het veelal omdat de bloemtros door de zwaartekracht naar beneden gaat hangen, en de vruchten naar boven willen blijven groeien (dat heet negatieve geotropie). Als de trossteel echter ondersteund wordt zodat de trossteel toch recht overeind blijft, blijven de vruchten gewoon recht.

Altijd gelijk

Ik weet niet of een dergelijk bordje in deze overwookte tijden nog wel grappig gevonden mag worden, maar wanneer ik in New Avenue naar de toiletten ga moet ik bij deze bewegwijzering altijd glimlachen….

In tact

Ik word zó moe van al die stomme taalfouten in Nederlandse kranten. Zag onlangs geweldadig, en na verluid, en – je gelooft het amper – navulsinaasappels, en episch centrum, en na aanleiding van, en naar afloop. Ook hier is het weer prijs: in tact. Tjongejongejongejonge…. 

Overtreffende trap

Ik ben heel graag Bevers. Je hebt altijd mensen die met zo’n mooie naam geen genoegen nemen en voor niet minder dan de overtreffende  trap gaan. Mooie uniformen, Beverst!

Baluschek

Werk van de Duitse schilder Hans Baluschek (1870-1935) inspireerde me tot nieuwe poëzie, met name ’s mans Bahnhofshalle en Großstadstraße. De gelijknamige gedichten maken ondertussen deel uit van het vanuit Tilburg de wereld ingezonden cultureel magazine Fleurs de Mal.

https://fleursdumal.nl/mag/bert-bevers-bahnhofshalle

https://fleursdumal.nl/mag/bert-bevers-grosstadtstrase

Fijn fragmentje

Denkend aan Winnie the Pooh schiet me een fijn fragmentje uit het werk van A.A. Milne, de schepper van onze sympathieke beer, te binnen dat wij nog regelmatig citeren:

“What day is it?” asked Pooh.
“It’s today,” squeaked Piglet.
“My favorite day,” said Pooh.”

Beter Pooh dan Poe

Wat me, bladerend in diens verzamelde gedichten, van Gerrit Achterberg tegenvalt is dat hij, in Punt, zo ostentatief Engels-onkundig blijkt te zijn dat hij De muren komen op mij toe laat rijmen met de put van Edgar Allan Poe. Hij had wat klank betreft beter geopteerd voor Winnie the Pooh….

Portrait of the artist as a young man

Kwam bladerend in het archief deze oude foto van mezelf tegen. Die snor is gebleven, zelfs forser geworden (en allengs witter). Maar die lange manen, het waren rosse, zijn in de jaren zeventig gebleven. Ze stonden me best goed.

Momentopname

De nabije cultuurdragers zijn hic et nunc De dagen van Frans Budé, Lost Highway van David Lynch, Drums And Wires van XTC en Ze kwamen van Armando.

Details in de geschiedenis

Wat een merkwaardige tijd hebben we met die coronapandemie toch achter de rug. Hoe zal er later op deze periode terug worden gekeken? Zal er überhaupt nog op terug worden gekeken? IJkpunten zijn grote oorlogen. De Spaanse griep maakte meer slachtoffers dan de Groote Oorlog maar lijkt desalniettemin verworden tot een detail in de geschiedenis van de vorige eeuw. De cholera-epidemie van 1866? Verneem je daar nog wel eens iets over?

Onderweg met de tram: Lijn 25 in Rotterdam

De RET verbindt in Rotterdam met Tram 25 beginpunt Carnisselande met de terminus in Schiebroek en vice versa:

https://www.youtube.com/watch?v=pgzkUcL2-0E

Komen en gaan

De allengs massaler intrede van de televisie had destijds ook op straat een overal waarneembaar visueel effect: gaandeweg werden alle huizen voorzien van een tv-antenne. De jeugd van tegenwoordig zal foto’s daarvan bekijken met boven hun hoofd een vraagteken in een wolkje, maar ik ben van de generatie die tv-antennes niet alleen heeft zien komen maar ze ook weer heeft zien gaan….

Uit de kast (CXLVIII): Richard Foqué

Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat de dieren komen van Richard Foqué (De Bladen voor de Poëzie, Lier, 1969), waaruit ik op bladzijde 15 opensloeg:

zonder kleuren
moet ik woorden schilderen
zinnen vormen
in de mallen van mijn mond
de boom boom verven
het kind kind
en vuur vuur
zo wordt mijn penseeltong
de paarse toorts
die nieuwe namen etst

Rare jongens, die....

Toen ik klein was hield ik van verhalen waarin draken, dwergen en reuzen hun opwachting maakten. Waarin de protagonisten woonden in middeleeuwse stadjes of dichte wouden. Natúúrlijk was ik mij ervan bewust dat ik van sprookjes hield. Maar wel van Europése! Ik heb nimmer begrepen wat de aantrekkingskracht is van ons cultureel toch vreemde Amerikaanse ‘superhelden’ als Batman, Captain America, Spiderman en Superman. Hoe kun je nu iemand ernstig nemen die zijn, rare, onderbroek óver zijn tenue draagt?