Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Zwerftaal van Emma Crebolder (Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 1995), waaruit ik op bladzijde 31 Grafgeschenk III opensloeg:
Je hoeft het niet te weten straks
zo uitgestrekt en leeg, na
wat maaigoed komt de ruiter.
Hij beloofde het kleine brons
mee te geven aan jouw huls.
Komt de ruiter tussen ribben
rijdt het paardje weer naar Dogon
terug, door het koren zou je willen,
maar de Schelde heeft geen brug.
.jpeg)
.jpeg)
